De Stoptrein naar Parijs

Sinds mijn zestiende kom ik regelmatig in Parijs. Destijds duurde de reis nog ’n uur of zes, zeven in een rammelende D-trein. De treinen werden beter, de route werd iets korter toen de Schiphollijn in gebruik werd genomen, en het ging nog sneller toen in België bezuiden Brussel en in Noord-Frankrijk een hogesnelheidslijn was aangelegd. De reistijd werd korter, maar er viel minder te zien. Het tracé van de HSL omzeilt dorpen en steden, trekt bochten glad en vermijdt elk contact met het landschap. 

Dat gladde, snelle reizen, dat ervoor zorgt dat je niet meer weet waar je langsrijdt, breidt zich ook uit naar Nederland. Via de hogesnelheidslijn kunnen we nog sneller naar Parijs. 

Maar wat mij betreft wordt het tijd om weer eens stil te staan. Tijd om het leven te leven met kleine stapjes en het te proeven met kleine hapjes. Tijd voor onthaasting. Tijd om langzaam te reizen. Daarom ga ik per stoptrein naar Parijs. Sterker nog, ik ga bij elk station uitstappen. Ik weet niets van al die plaatsen waar ik altijd langs geraasd ben. Verdienen die het niet om ook gezien te worden?

Ik zal mijn reis beginnen via de Oude Lijn: van Amsterdam via Haarlem en Den Haag naar Rotterdam. Het eerste stukje daarvan is de eerste spoorlijn van Nederland uit 1839. En in België en Frankrijk natuurlijk via Mons en Saint-Quentin. Niks HSL, lekker langzaam.

Over mijn reis met de stoptrein naar Parijs heb ik een boek geschreven. Ik ben op ruim honderd stations uitgestapt en heb rondgekeken in al die steden en dorpen die de hogesnelheidslijn overslaat. Het is geen toeristische gids, geen verslag van een bloedstollend avontuur, alleen maar een verslag van kleine gebeurtenissen, waarnemingen en gedachten. Een goede vriend van mij maakte er foto’s bij.

Er is nog een restant van de oplage over. Bij mij te koop voor 10 euro (winkelwaarde € 24,95). Belangstelling? Mail me: jet.holleman@gmail.com. 

Jet Holleman